Stiekem kijken we er al de hele reis -en de weken ervoor- naar uit om een snowscootertrip in Åre, Zweden te gaan maken. Het meisje achter de balie bij Camp Åre laat ons wat formulieren tekenen. Ze vraagt voor de zekerheid of we onze rijbewijzen mee hebben en of we 'sober' zijn. In de bergen schijnt politie te patrouilleren en een bekeuring willen we niet krijgen. Als we het officiële gedeelte hebben afgesloten gaan we met gids Jim mee. Twee jaar geleden hebben ze het ding gestart, maar erg soepel reed het niet. Voor het milieu zal het ook niet al te best zijn.
Nadat we ons in de dikke pakken gehesen hebben en de helmen dicht zitten, gaan we naar buiten. Daar staan zo'n 40 sneeuwscooters geparkeerd. Jim geeft ons instructies: gas geven doet u met uw rechterduim en schakelen hoeft niet. Verder zo min mogelijk en voorzichtig remmen. Eindelijk kunnen we de motor starten. De 500cc maakt een heerlijk zwaar geluid en voor ons ligt het uitgestrekte bevroren meer. De gids rijdt voor ons uit; wij achter hem aan. We kregen de tip om altijd in het spoor te blijven rijden, de kans om in de sneeuw vast te komen zitten is anders erg groot.
De sneeuwscooter hobbelt meer dan gedacht en al snel blijkt dat het nog best zwaar is. We hobbelen ongeveer een kwartier over het bevroren meer en zijn inmiddels een beetje gewend aan het apparaat. Jim maakt een bocht naar rechts. Voor we het weten rijden we een bos in en een helling van 45 graden op. Gelukkig lijkt de sneeuwscooter er helemaal geen problemen mee te hebben. Maar het duurt niet lang of de eerste scooter wijkt af van het pad en komt vast te zitten. Vijf mannen zijn nodig om de 300 kilo’s uit de diepe sneeuw los te wrikken. Als de sneeuwscooter na 10 minuten een beetje meebeweegt geeft de gids vol gas. Hij vliegt vooruit en we kunnen ons avontuur voortzetten. Met onze sneeuwscooters stormen we door de weidse natuur en genieten we van het uitzicht.
We komen aan bij een Pippi Langkous-achtig huis dat ‘Vita Renen’ (witte rendier) heet. Het blijkt een mountain lodge te zijn. Binnen is het typisch Zweeds; authentiek en gezellig maar toch praktisch en modern. We krijgen er ‘fika’ – koffie met iets lekkers. Dat komt goed uit, want we hebben inmiddels wel trek gekregen. Ook is het fijn om de natte sneeuwpakken even uit te kunnen trekken. Als de koffie op is starten we de sneeuwscooters weer. De tocht naar beneden kan beginnen! We volgen de gids door kleine bosweggetjes. Het geeft een goed gevoel om te rijden op plekken waar u op geen andere manier kan komen. De sneeuw is te diep om te lopen en de auto is sowieso uitgesloten. Op wat locals na komt hier dus bijna niemand.
Op de motor remmend kruipen we naar beneden. De kunst is om bomen te ontwijken en - zoals Jim ons had voorspeld - voorzichtig te remmen. De motoren brommen en dat is het enige wat we horen. We zijn echt midden in de natuur. Als we het meer oprijden motregent het. Wat boven sneeuw was is hier regen. Schuin aan de overkant zien we de andere sneeuwscooters staan. Dit is de laatste kans om nog even de kracht van de scooters te testen. Als ik met mijn duim het gas wat dieper indruk race ik vooruit. Ik voel de rupsband op het gladde ijs wegglijden. Ook de gids ruikt de stal en sprint met een kleine 100 km/u naar de overkant. Wat een kracht!
Vermoeid en doorweekt komen we terug bij Camp Åre. We zijn de hele trip niemand tegengekomen en ook de patrouillerende politie hebben we nergens gespot. Waarom het oude, gele sneeuwscootertje niet meer gebruikt wordt kan ik wel begrijpen. Net als de vraag of we ‘sober’ waren.
Meer informatie over sneeuwscooterrijden in Åre vindt u op
visitsweden.com
en
skistar.com
Gastredacteur worden voor Snowplaza? Stuur jouw wintersportverhaal naar [email protected] en wie weet staan hier binnenkort ook jouw wintersportavonturen.
